(Proszek ceramicznyWyprodukowany przezWintrustek)

Proszek ceramicznyskłada się z cząstek ceramicznych i dodatków, które ułatwiają jego wykorzystanie do wytwarzania komponentów. Środek wiążący służy do utrzymywania proszku w całości po zagęszczeniu, natomiast środek antyadhezyjny umożliwia łatwe usunięcie zagęszczonego składnika z matrycy zagęszczającej.

Przykłady materiałów

GLINKA

Ceramika o wzorze chemicznym Al2O3 nazywana jest tlenkiem glinu. Podstawowymi właściwościami tych proszków są ich struktura, czystość, twardość i powierzchnia właściwa.

AZOTEK ALUMINIUM

W przemyśle półprzewodników i elektroniki szczególnie cenione są właściwości termiczne i elektryczne tych proszków.

SZEŚCIOKĄTNY AZOTEK BORU

Sześciokątny azotek boruma dobrą izolację elektryczną, przewodność cieplną i stabilność chemiczną.

ZYP

Proszek ZYP jest wykonany z tlenku cyrkonu stabilizowanego tlenkiem itru i jest niezwykle drobnym, wysoce reaktywnym proszkiem.

Metody produkcji

FREZOWANIE/SZLIFOWANIE

Mielenie, zwane również mieleniem, to metoda wytwarzania proszku ceramicznego, podczas której wielkość cząstek substancji ceramicznej jest zmniejszana, aż do przekształcenia go w postać proszku.

ODLEWANIE TAŚMY

Innym powszechnym procesem wytwarzania proszków ceramicznych jest odlewanie taśm. Stosowany jest do produkcji podłoży obwodów scalonych. Dodatkowo wykorzystuje się go do budowy kondensatorów wielowarstwowych i struktur pakietów układów scalonych. Odlewanie odbywa się wielokrotnie na powierzchnię nośnika przy użyciu proszku ceramicznego, rozpuszczalnika organicznego i spoiwa polimerowego. Powierzchnią nośną jest teflon lub inna substancja zapobiegająca przywieraniu. Następnie za pomocą krawędzi noża mieszankę proszku ceramicznego (zawiesiny) rozprowadza się na gładkiej powierzchni do określonej grubości. Po wyschnięciu warstwę mieszanki proszku ceramicznego przygotowuje się do obróbki.

KOMPAKTOWY

W tym procesie proszek ceramiczny przekształca się ze stanu ziarnistego w bardziej spójny i gęsty. Procedura ta, jak sama nazwa wskazuje, zagęszcza proszek ceramiczny. Do zagęszczania cząstek ceramicznych można zastosować prasowanie na zimno lub na gorąco.

FORMOWANIE WTRYSKOWE

Formowanie wtryskowe służy do wytwarzania materiałów ceramicznych o złożonej geometrii. Proces ten można wykorzystać do produkcji materiałów ceramicznych w dużych ilościach. Formowanie wtryskowe to proces wszechstronny. Stosowany jest zarówno do ceramiki tlenkowej, jak i nietlenkowej. Ponadto jest bardzo precyzyjny. Produkt końcowy metodą wtrysku charakteryzuje się wysoką jakością.

ODLEWANIE POślizgOWE

Odlewanie ślizgowe to metoda produkcji ceramiki proszkowej powszechnie stosowana w ceramice. Zwykle używa się go do tworzenia kształtów, które są trudne do wykonania za pomocą koła. Odlewanie odlewów to długa procedura, która może zająć do 24 godzin. Zaletą jest to, że gotowy produkt jest dokładny i niezawodny. W Europie początki odlewania sięgają lat pięćdziesiątych XVIII wieku, a w Chinach jeszcze starsze. Zawieszenie proszku ceramicznego umożliwia jego złączenie się w postaci pasty. Następnie porowatą formę wypełnia się pastą. W miarę wysychania formy tworzy się stała warstwa z płytek.

ODLEWANIE ŻELU

Odlewanie żelowe to proces produkcji proszku ceramicznego, który rozpoczął się w Kanadzie w latach sześćdziesiątych XX wieku. Służy do tworzenia skomplikowanych kształtów ceramicznych, które są mocne i doskonałej jakości. W tej procedurze monomer, środek sieciujący i inicjator wolnych rodników łączy się z proszkiem ceramicznym. Następnie mieszaninę dodaje się do zawiesiny wody. Aby zwiększyć sztywność mieszanki, istniejące już spoiwo poddaje się polimeryzacji. Następnie mieszanina przekształca się w żel. Mieszaninę żelową wlewa się do formy i pozostawia do zestalenia. Po zestaleniu substancję wyjmuje się z formy i suszy. Gotowy produkt to surowy korpus, który jest następnie spiekany.

WYCIĄGANIE

Wytłaczanie to proces wytwarzania proszku ceramicznego, który można wykorzystać do uformowania materiału w pożądane kształty. Przeciąganie proszku ceramicznego przez matrycę o określonym przekroju. Dzięki tej technice możliwa jest produkcja ceramiki o skomplikowanych przekrojach. Co więcej, nie wywiera wystarczającej siły na materiały, aby je popękać. Końcowe produkty tej procedury są mocne i mają godny pochwały połysk powierzchni. W 1797 roku przeprowadzono pierwszą procedurę wytłaczania. Dopuścił się tego człowiek imieniem Joseph Bramah. Wytłaczanie może być ciepłe, chłodne lub gorące. W temperaturze wyższej od temperatury rekrystalizacji materiału następuje wytłaczanie na gorąco. Wytłaczanie na ciepło odbywa się w temperaturze powyżej temperatury pokojowej i poniżej temperatury rekrystalizacji materiału, natomiast wytłaczanie na zimno w temperaturze pokojowej.